Beste shamrockers:,
Vandaag was het dan eindelijk zo ver.
Onze eerste wedstrijd op de solent.
Ons tym werd vandaag versterkt door Gerben Visser, een lokale navigator die de solent op zijn duimpje kent.
De dag begon in de regen en het zicht was slecht.
We hadden een squadronstart dit betekent dat we voor royal yachtsquaron starten. Tijdens de run up naar de start stond er maar 6 knopen. We hesen dus de NR1 genua. Een half uur voor de start stond er echter 12 knopen. We wisselden dus naar de NR2 genua. Langzaam vulde het startgebied zich met de verschillende IRC klassen ook J109, SIgma 38 en First 40.7. Ik denk dat er zo een 300 boten circuleerden. Net voor onze klasse (IRC 3) aan de beurt was ging de wind echter volledig liggen. Daardoor raakten we niet in een goede startpositie en hadden zelfs 30 minuten nodig om over de startlijn te geraken ( net als alle andere boten van onze klasse). Ondertussen starten de J109's en de IRC 4 en ook zij dreven samen met ons op en neer langs te startlijn om toch maar tegen de stroom op te geraken. Enfin; een frusterende start! Gelukkig stak er dan wat wind op en konden we eindelijk zeilen. We mosten Upwind en tegen stroom naar het westen van de solent. Iedreen kruipt dan tegen de kust van het vaste land om daar over de ondieptes uit de stroom te kunnen varen. Wat dan volgde was de meest angstaanjagende ervaring van mijn korte wedstrijdzeilenervaring: met een diepte van 1.2m onder de kiel close combat tegen duizend kruisende boten op een strook van 200M tegen de kust. Continu risico voor aanvaring,bak-boord stuurboord en het risico voor vastvaren. Gezien er zo veel klassen door elkaar voeren was het moeilijk te weten waar we in het veld zaten. De rode Salona 37 "Red Zeppelin" was echter dicht bij ons en ondanks zijn slechtere rating konden we hem toch bijhouden en zelfs heel traag er van weglopen. De baan ging plots naar de andere oever, die van het eiland, ongeveer thv Yarmouth. Ook daar was het kruisen over de ondiepe strook van 100m met massa's contenders. Ondanks het puike navigatiewerk van Gerben gebeurde het onvermijdelijke: plots staken we vast . Snel iedereen gaan uithangen aan lei en op een minuut waren we los. Met Francois aan het stuur, Bert op tacktiek en fokko aan het grootzeil duurde het niet lang voor we ze de Salona en ook een Grand soleil 4à uit onze klasse hadden bijgehaald. Daarna volge een heel lang spirak,opnieuw tegen tij, terug naar Cowes.Ondertussen stond er 18 knopen wind en op sommige plaatsen 3 knopen stroom: het water kolkte! Op het eind van dit alnge rak moest er enkele keren gegijpt worden. Helaas wikkelden we tijdens een van de Gijpen de spi rond de stag. Dat zag er even NIET GOED uit. Net op een moment dat de hele vloot rond de zelfde boei moest. Gelukkig loste zich dat toch op maar helaas, de salona en de Grand soleil waren weg. We gingen over de meet met mixed emotions: enerzijds hadden we onze moeilijkste wedstrijd ooit gevaren, anderzijds waren we aan de grond gelopen en hadden we onze spi rond de stag gewikkeld. Gelukkig bracht de uitslag soelaas: 18e van de 32! Een opsteker. Het doel was om niet laatste te zijn: voorlaatste had ook al goed geweest. Rest me nog Filip en mezelf als genua en spitrimmers te vermelden en Samira aan de piano. Benoit deed mast en Christian het voordek. Bert leerde de knepen van het Bouncen en trimde de lijschoot. S'avonds bij het teamdinner was de sfeer uitgelaten! Ons trouwste teamlid belde al om 2000u om te horen hoe het geweest was: Thanks Elien:we zijn je nog niet vergeten en je mist hiet iets! Ook de degenen die er niet bij zijn: Frank, Cathy, Mathijs, Jean: we miss you!
